resztkami sił
być
z przymrużeniem oka
na oczywistość
sprzeczność z niby-pewnością.
znaleźć
odszukać.
- ułożyć sens z braku sensu.
nie pytaj po co
nie istnieje odpowiedź.
wariactwem absurdu
zniszczyć
[ i pozostać ].

" jestem sobą, jestem nim.
jesteśmy, ale jestem sobą,
przede wszystkim sobą,
będę tego broniła,
póki będę mogła. "

J. Cortazar

dziś jest spokojne, proste i urocze.
dziś jest uśmiechnięte, lecz z całą delikatnością i subtelnością.
soki, sałatki, świeże bułeczki i czekoladowe kulki
- dzień kulinarny.
dziś jest tak, że można by lepiej,
a zdaje się idealnie.
wystarczająco.

muzycznie jak najbardziej tu.

' i może, popychając nogą kamyk, w końcu osiągnie się kibuc. '

to cholernie mistyczne.
dotykasz smutkiem moich łez.
duszę się myślami.
próba okiełznania nie-prawidłowości świata.

[[ nie tak! nie tak!
nie tak powinno być !!
nie wiem, czy...
czy tworzę iluzję własnych marzeń w tobie?
czy projektuję znów własne narracje? ]]

musisz to zrobić. jakbyś sprawiał ból.
a dajesz popieprzone szczęście.
mistyczne poczucie, że to właściwa kolejność.
że koniecznością jest ten podarunek.
podarunek poranka.
podarunek akrobacji codzienności.

[[ odczucie jak tej magicznej nocy,
gdy w dłoni zatrzymałam całą energię wszechświata.
jakże irracjonalne są czasem wariacje na temat własnego miejsca. ]]

poczuć się Magą.
tak bardzo i dosadnie Magą.

( a może to tylko wódka i papierosy? )
(( rzeczywistość wciśnięta w ramy maleńkiej porannej łzy. ))

" (...) prawdziwy kochanek kocha dla samej miłości,
ślepo wierząc, że przez to
dzień stanie się bardziej niebieski, noc słodsza, tramwaj wygodniejszy."

J. Cortazar

" Wiedziała, że znowu jest po jego stronie, że nie utonęła, że on unosi ją na powierzchni wody i że w gruncie rzeczy to szkoda, przecudowna szkoda. Oboje poczuli to w tej samej sekundzie i przytulili się do siebie, jakby chcieli wtopić się jedno w drugie, w jakiś wspólny teren, gdzie słowa, pieszczoty, usta owijały ich niby obwód koła, te kojące metafory, ten stary smutek, zadowolony z tego, że wrócił na miejsce, że nadal trwa, że utrzymuje się na fali przeciw prądom i wiatrom, przeciw wołaniu i upadkowi. "

Cortazar

moje drogie Wiedźmy...

" spać,
przespać rok,
siedem lat, rubinowe w polach chabry śnić... "

sen.
śniło się.
znów, jak kiedyś, byłyśmy razem.
wszystkie.

był wystawny obiad, suto zastawione stoły, bankiet niemalże.
mnóstwo gości, nieznanych twarzy.
jedyne istotki, tak wyraźnie widziane, to Wy.
moje drogie Wiedźmy.

wiecie, spotkałyśmy się.
rozmawiałam z małą A., podeszła do nas Mg., przytulić się troszkę. pojawiła się C., wraz z tym swoim wielkim pełnym uśmiechem.
a później otworzyły się drzwi, szeroko, i dyskretnie, po cichutku weszła M. troszkę zawstydzona. ale wróciła. znów byłyśmy w piątkę.
jakby nie liczyły się te miesiące, lata rozłąki.
spojrzenia rzucane sobie wzajemnie świadczyły jedynie o bliskości, nienaruszonej przez lata milczenia i rozminięcia. można było złapać za rękę i poczuć się tak, jakbyśmy nie widziały się zaledwie od wczoraj. piękne.

cudnie było Was spotkać, wszystkie, w jednym miejscu, tak bardzo bardzo blisko. znów byłyśmy silne, razem. jak dawniej.

wyśniłam Was sobie.

bądźcie,
Wiedźmy...

pękło.

coś pękło.
jednak.
wiecie, co to znaczy czuć taką emocję jak wściekłość?
niesamowite przeżycie.
cieszysz się, że jesteś wkurzony, wściekły.
że masz ochotę coś rozpieprzyć.
cieszysz się.
bo coś się zmieniło.
jest inaczej.
emocje nie są już czarną zbitą plamą nie-konkretów.
a czymś, co da się wyodrębnić i nazwać.
jakie to cudne!

i jest ogrom siły.
przyszła moc.
taka jak dawniej.
siła na bycie, na walkę.
ochota na kontakty z ludźmi.
o tak, ludzi mi brakowało.
ludzi, zdarzeń, spotkań, rozmów.
tak mocno tego teraz potrzeba.
intensywności czasu.
jakiś mały kroczek do przodu.
jakaś zmiana, jeszcze nie umiem jej zidentyfikować,
nazwać.
ale coś się zmienia.

pojawia się pewność, że taka i taka rzecz spowoduje takie i takie działanie.

już nie ma ciągłego lęku, że nie wiesz, jak zareaguje na zdarzenie twoja głowa.
i uczysz się na nowo funkcjonować, w tym wszystkim.
jakbyś każdego dnia od nowa uczył się chodzić.
niesamowite.

i próbuję w tym wszystkim nie zgubić siebie.
i nie zatracić najważniejszości moich.
a jednocześnie próbuję chwilową siłę przekształcić w jakiś stały czynnik, jak dawniej.

co chwilę ogarnia mnie wściekłość, ale to dobrze.
pojawia się także obojętność, ale ta dobra, ta właściwa.
to niesamowite, przeżyć normalny dzień.
budzisz się i wiesz, że ten dzień może być twój.
że go wygrasz.
że nie będziesz w nim trwać,
ale że będzie twój.
budzisz się zatem z energią i pomysłami.

i czytam dużo, i sporo piszę, i muzyka, muzyka, muzyka.
roztapiam się.
i tylko czasu ciut mało.
[ gdyby doba mogła mieć dla ciebie 48 godzin. ]

rozmawiam z ludźmi. to dziwne.
wściekam się, wkurzam, denerwuję, śmieję i cieszę.
pojawiło się wszystko, co zniknęło na miesiące.

niech się dzieje.


[ i tylko marzę o zutylizowaniu wszelkich skutków i konsekwencji tego, co się działo. o zapomnieniu, i zaczęciu od nowa tego, co musiało zostać zaprzepaszczone poprzez paranoiczną rzeczywistość.
może kiedyś jeszcze nadejdzie czas, w którym radość przestanie przeplatać się z błotem wku..nia. może wyklaruje się całość tego absurdu. i znów będzie można głośno się śmiać. ]


[[ i tylko marzę już o wiośnie.
o wiośnie, spacerach z muzyką, w pierwszych promieniach słońca, o rzece i kwiatkach, o powrocie naprawdę szczęśliwych chwil, o trwaniu w cieple i serdeczności, o byciu, prawdziwym pięknym byciu. ]]

H E Y

pięknie.
pięknie było.
cały, calutki koncert
tak pełen emocji.
można śpiewać, tańczyć, płakać, krzyczeć, smucić się i radować.
można wszystko.

ilość emocji na koncercie hey jest tak niewiarygodna,
nie-do-przeskoczenia wręcz.
jak tykająca bomba, która musi w pewnym momencie wybuchnąć.

każdy utwór przecież jest czymś tak osobistym.
każdy niemalże tekst mogę skojarzyć z jakimś fragmentem życia, z wydarzeniem, spotkaniem, refleksją.

od sześciu lat towarzyszą mi nieustannie wszystkie niemalże utwory tego zespołu, w głowie pojawiają się kolejne interpretacje tekstów, kolejne emocje, kolejne odkrycia tych samych utworów.
bezwzględny zachwyt.

dlatego taki koncert jest czymś cholernie intymnym.
czymś, co mogę dzielić tak naprawdę, z kilkoma jedynie istotkami na tej ziemi.
byliście tam - dziękuję.

złapać mogłam za łapkę kochaną a., spojrzeć tak, jak patrzyłyśmy dawniej.
i straszliwie marzyłam o tym, by zadzwonić do C., by mogła posłuchać choć fragmentu koncertu.
była tam z nami, wiem. czuło się jej obecność, tak bardzo chciała tam być. trzymałyśmy cię za łapkę, kochana.

i byłeś tam ze mną, chcąc dzielić tak ważne dla mnie wydarzenie, i mogłam wziąć cię za rękę, przytulić. i mogłam płakać swobodnie, wracając już rozkruszona w kawałeczki, drobniutkie jak mak. dziękuję.

kasia była niesamowita.
pierwszy koncert, na którym otworzyła piąstki.
na którym nie stała jedynie na baczność.
na którym otwarła szeroko oczka.
stałam mniej więcej trzy metry od sceny,
calutki czas widziałam ją dokładnie od stóp do głów.
mogłam obserwowac każdy gest, mimikę twarzy.
kasia, bezwzględnie niesamowita kasia.

pierwsza część koncertu była prezentacją nowej płyty, składające się w spójną całość utwory dotykały tak subtelnie, lecz cholernie dotkliwie najczulszych obszarów głowy i serducha.
druga część koncertu to starsze utwory, tracklista dziwaczna niesamowicie. bardzo energiczne kawałki, rzadko prezentowane, niektóre tak bardzo bardzo nasze były. choć trafiły się i takie, które zawsze były dla mnie poniekąd obojętne - a jest ich jedynie kilka wśród całej dyskografii kapeli.
i bis, długo oczekiwany bis. cudny.

całość wieczoru stworzyła piękną kompozycję, nastrojowości, intymności, otwarcia najbardziej zamkniętych, ukrytych wariactw, odczuć i myśli.
jedynie ogromny minus dla dekompresji - po wyjściu z koncertu klub zaatakował nas głośną muzyką pidżamy porno, co zburzyło całość wrażenia i w ułamku sekundy można było zapomnieć o jakichkolwiek emocjach i w ogóle o koncercie...
niestety.

ale pamięć zarejestrowała wszelkie szcegóły, można teraz przeżywać je intensywnie, na nowo, każdego dnia, aż do kolejnego koncertu.
kasia pięknie zaskoczona faktem, że tak dużo nas tam było.
" bo przecież zawsze jest strach, że może nikt nie przyjść.. "

i wszystko było tak pięknie, jak tylko mogłam sobie wymarzyć, wszystko poskładało się idealnie. oj, na długo pozostanie we mnie wspomnienie koncertu...
nawet teraz, serducho szybciej bije, gdy o tym piszę...
pięknie. co tu dużo mówić.

[[ fotki stąd ]]

" Dał mi na przykład to uczucie, gdy wydaje ci się, że za chwilę oszalejesz z pożądania. I wiesz przy tym na pewno, że się spełni. Umiał opowiedzieć mi baśń o każdym kawałku mojego ciała. Nie było chyba takiego, którego nie dotknął lub nie posmakował. Gdyby miał czas, pocałowałby każdy włos na mojej głowie. Każdy po kolei. Przy nim zawsze chciałam rozebrać się jeszcze bardziej. "

J.L.Wiśniewski

' chwyć się cieniutkiej niteczki pewności, że minie - to minie '

9 XI 2009

Tak dobrze się idzie. Tak niesamowicie najlepiej.
W tym deszczu, w tych kroplach, po twarzy ściekających,
Z tym głosem w uszach, z tymi słowami, z tą muzyką.
( Nosowska jest genialna. )
Chciałabym dziś pisać, dużo pisać.
Ale mam w głowie masę zdań, masę słów, masę myśli.
Niektóre dla siebie, niektóre do ciebie, i do ciebie.
Tak trudno je wyłowić, tak trudno rozdzielić.
Szłam tyle czasu, ten deszcz, ta muzyka, ta rozmowa.
I taka masa tworów w głowie.
Myśli, zdań, słów.
Nieposkładanych.
Marzę o kopiowaniu słów z głowy.
Zapisane zawsze brzmią inaczej.
Chodzić się chce.
W ogóle, w dziwnym stanie jestem.
Jakby dobrym, jakby nie-czującym.
Lecz to nie to.
Nawet nazwać tego nie umiem.
Taki stan, jakby nic mnie nie dotyczyło,
A wszystko jednocześnie jest moje, tak bardzo moje.
I we mnie.
Dziwaczność…

* * *

Trochę się czuję tak, jakby coś pękło.
Coś się przełamało.
Jakbym zupełnie nagle poczuła harmonię.
Jakbym zaakceptowała wszystko to, co jest nie do zaakceptowania.
Choć wiem, że to nie tak.
- Nadal jest we mnie lęk.
Ale taki inny.
Taki nieznany.
Swobodny jakby.
Jakbym wyraziła ZGODĘ na świat i pieprzoną kolej rzeczy.
Jakby coś mnie uzdrowiło zabierając tym samym jakąś ważną cząstkę mnie.
Jejku, cóż za dziwny stan.

* * *

To był dobry tydzień. Spokojny. Nawet koszmarną rozmowę, koszmarne prawdy i ujawnienia rzeczywistości przetrwałam stosunkowo spokojnie.
A dziś.
Dziś czuję jakby coś się przełamało.
Jakby się skończyło złe.
Dziwaczność.
Bardzo dziwny stan.
Autentyczny?
( a może to kolejny wybujały pomysł mojej głowy?? )
Chciałabym, by był to początek końca.
( Od trzech miesięcy pierwszy taki tydzień.
I pierwszy PRAWDZIWIE dobry dzień. )

' miłość! uwaga! ratunku! pomocy! '

niosę ci jeżyn kosz

na pociechę jedz

chciałabym móc zanurzyć głowę

w strumieniu twojej świadomości

bezpowrotnie

hey.
nowy hey.

pięknie.

dziwaczne - gdy usłyszałam pierwszy raz utwór promujący płytę - przeraziłam się.
co też nosowskiej się stało...
i elektronika? elektronika w utworach hey-a?
niemalże się zbulwersowałam.

a co jeśli to ja?

może mnie nie rozpoznałeś?

a co jeśli to ja?

dźwigam sens, którego łakniesz?

zagłusza mnie znów miejski gwar, czytaj z ust...

a co jeśli to mnie wyglądałeś?

a teraz...
teraz już mam płytę.

wczorajszością poranną przesłuchana od deski do deski,
zatopiłam się w tekstach, wsłuchałam w muzykę,
na dobrych słuchawkach...
- cud!

nosowska jak zwykle urzekła tekstami,
muzyka rzeczywiście jest świetna.
i, jednak, odnalazłam tu zespół, który tak dobrze znam.

to pierwsza płyta, od sześciu czy ośmiu lat,
w którą odleciałam tak intensywnie,
tuż po pierwszym przesłuchaniu.
bez konieczności kilkakrotnego wtopienia się w całość.

zagłada kwiatów trwa

koncentracyjny parapet

w domu mam

piękna, jest naprawdę piękna.
tylko roztopić się, w słowach...

nosowska jak zwykle rozpieprzyła mnie w drobny mak,
rozpadła mnie na kawałki,
trafnością, ujęciami rzeczy,
delikatnością dosadności,
nieznośnie wariacko ubóstwiam.

dom

to nie jest miejsce lecz stan

jestem bezdomna

ćwiercią piersi oddycham znów

za tydzień koncert. już za tydzień.
czekam od miesiąca.

cudnie! najpiękniej!
wariuję!!

znów wchodzisz we mnie drgawką

a serce więzione w przyciasnej

klatce żeber - martwieje

znów ostrzem twardej mowy

ćwiartuję bezmyślnie, w afekcie

twą wrażliwość - boleśnie

gdy sparszywieję znów

- zamknij się w sobie, zaciągnij rolety powiek

gdy sparszywieję znów

- chwyć się cieniutkiej niteczki pewności, że minie, to minie

1 XI 2009

Nie mogę pozbyć się nawyku zbierania liści późną jesienią. Tak jak muszę podnieść kasztana wczesną.
Bukiet pięknych, kolorzastych jesienności trzymam w dłoni. Trzymam mocno, pewnie, z nadzieją, jakbym łudziła się, że zabierze całość tego szaleństwa z głowy.

Widzę nadchodzącego mężczyznę, z dwójką niedużych jeszcze dzieci. Pancur trochę, na oko trzydziestka na karku. I robi mi się szalenie smutno, gdy widzę, jak odchodzi kilka kroków na bok, gdy dzieciaki radośnie szaleją wśród liści, a on wyjmuje z kurtki ćwiartkę i popija pospiesznie.

Jesień, późna, zimowa już jesień. Spódnica plącze się gdzieś w liściach, pod butami szelest ulubiony. Palę papierosa. i marzę sobie o gorącym kakao, które za chwilę wypiję w ciepłym domu.

I staram się nie czuć, nie myśleć, ale po prostu sobie iść i uśmiechać do tego spaceru, tych liści i tego kakao.

I jak zeszłej jesieni – w uszach radiohead. Ukochane, jesienne radiohead. Na długie spacery i zimowe wieczory. Dziś z chęcią poszłabym jeszcze raz na koncert..

I myślę sobie troszkę, bo przecież nie daje się tych myśli zostawić w szufladzie, myślę sobie o tym rozdwojonym życiu, o rozdwojonej codzienności, o rozdwojeniach uczuć, emocji, myśli.. wszystko takie nienaturalnie pogmatwane.

Idę, próbując zapomnieć się w szuraniu liśćmi; idę, próbując skupić się na swoim i tylko swoim istnieniu; idę próbując nauczyć się żyć ze sobą i dla siebie.

Nauczyć się funkcjonować z tym potworem w głowie – to byłby sukces. Trzymać myśli na wodzy, kontrolować emocje, rozporządzać nadzieją i lękiem. Ah, to byłby sukces…

Samotne spacery są najzdrowszym elementem życia. Ubieram wtedy barwę siebie, którą chciałabym umieć nosić na co dzień. Oczy przybierają jedyne w swoim rodzaju spojrzenie, nie do odnalezienia w innych momentach. Krok jest powolny, lecz pewny. Jest masa subtelności w każdym geście i ogrom wiary, że się uda. Niesamowite, jak lecznicze potrafi być kilka zrobionych kroków, późną jesienią, wśród liści i zachodzącego słońca. Słońca, które choć troszkę ociepla tę mroźność powietrza, a które daje morze absurdalnej nadziei..

31 X 2009

Wracasz do własnego mieszkania. Czeka na ciebie Ktoś z kubkiem gorącej herbaty, uśmiecha się do ciebie. Gdy się śmiejesz – śmieje się z tobą. Gdy ci smutno – jest tuż obok. Gdy chcesz być sama – zostawia cię samą. Porządkujesz szafki, sprzątasz, chcesz włożyć swoją pracę w tworzenie Domu. Jesteś u siebie, tworzysz coś pięknego, w sobie, dookoła, z drugim człowiekiem. Pytam Cię czy jesteś szczęśliwa. Jesteś. Trzeba jeszcze uporządkować parę spraw, przeorganizować kilka drobnostek, ale to do zrobienia. Już tylko od ciebie zależy, jaki zrobisz krok.
A ja milczę. Milczę, bo przecież co tu mówić. I bardzo się uśmiecham, że tobie się udało. Że masz to, czego chciałaś i potrafisz zorganizować życie tak, by puzzle złożyć w czytelną całość.
A ja się smutno uśmiecham.
To bardzo ważne spotkanie było. Pokazało mi wszystko to, czego się faktycznie tak obawiałam... Co widziałam, ale jeszcze tliła się nadzieja, że może jednak jest inaczej... Nie jest. Nie jest i muszę przyjąć do wiadomości i zacząć pracować nad tym intensywnie.
To był kiedyś najbardziejszy z moich światów. A teraz siedzę i patrzę. I bardzo dobrze mi się patrzy i bardzo dobrze słucha. Ale ciężko cokolwiek od siebie… I tak mocno chciałabym być tam z wami naprawdę. Tak bardzo bym chciała. A nie umiem już. Coś we mnie zniknęło. Patrzę na was i myślę, że każda z was ma to, o czym ja mogę tylko marzyć. Że każda z was realizuje to, co jest dla mnie, zdaje się, nieosiągalne. Jejku, jak bardzo chciałabym umieć poruszać się w tym świecie. Świecie bez pokrzywionych twarzy, lęków, depresji i nerwic. A jednocześnie w tak pięknym świecie, pełnym myślenia, światłości i czułości.
Tak bardzo bałam się dziś tu wrócić. Dobrze mi tam było. Dobrze, mimo że takie chore zagubienie. Ale był ciepły koc, duże łóżko w dużym pokoju, dużo uśmiechu i ta filiżanka pysznej kawy z likierem. I radość z dzielenia się i trzymanie za łapkę i naturalną szczęśliwość w oczach. Już nie pamiętam, kiedy przebywałam ze szczęśliwymi ludźmi. Z ludźmi bez problemów z głową, bez paranoi, lęków, łez. Skurczył się mój świat. Skurczył niemożliwie do smutków, trudnych słów i niepewnych spojrzeń. Zostały herbaty i zapiski. Nawet książki odeszły.
Tak bardzo bałam się dziś tu wrócić.

Dziewczynka, gdy stanie się kobietą, będzie wiedziała, jak poruszać się w świecie. A w szczególności zrozumie, że gdy ją boli, to tak naprawdę nie boli. Gdy jej się chce, to tak naprawdę jej się nie chce, a gdy nie chce, to właśnie chce. Gdy płacze, to histeryzuje i jest niewdzięczna. Gdy się na coś nie zgadza, to jest wredna i cyniczna. Gdy się cieszy, to się wygłupia, albo jest pijana. Gdy chce ładnie wyglądać, to się mizdrzy, a gdy się kimś zainteresuje, to się puszcza. Gdy się wstydzi, to jest głupia, a gdy się nie wstydzi to jest bezwstydna. Gdy się przy czymś upiera, to przesadza, a gdy się nie upiera, to nie wie czego chce. Jak kocha, to jest naiwna, a jak nie kocha, to jest zimna. Gdy ma ochotę na seks, to jest suką, a gdy nie ma ochoty na seks, to też jest suką. Jeśli chce być kimś – to znaczy, że przewróciło się jej w głowie, a jak nie chce być kimś, to jest głupią kurą. Jeśli jest sama, to znaczy, że nikt jej nie chciał, a jeśli jest z kimś, to znaczy, że cwana. Wtedy też będzie wiedzieć, że gdy dostaje furii – to jej się tylko tak zdaje. W każdym razie, może być pewna, że nie ma żadnych prawdziwych powodów do gniewu i powinna udać się po poradę do psychoterapeuty.

— Wojciech Eichelberger

i taką drogę, która prowadzi ( donikąd ) .

[[ Spotkamy się kiedyś, za wiele, wiele lat, przy herbatce, z gromadką wnuków.
‘zatańczymy, zatańczymy jak w ogrodzie.’ ]]

Normalny dzień. Bez fiksacji, paranoi, lęku. Jeden normalny dzień. Prosty, przeciętny dzień. Dzień bez lęku. Bez absurdalnego doprowadzającego do szału i obsesji lęku.

- Wyobraźnia szwankuje – ponad możliwościami.

Zrozumieć, jaka naiwność rodzi się każdego dnia, odczuć tę lodowatą falę gorąca przeszywającą każdy Nerw.

Pragnienie nie znajdujące sposobu realizacji. Marzenie nie znajdujące spełnienia. Potrzeba nie znajdująca odzewu. Możliwość bez możliwości. Nadzieja bez nadziei.

„ …i tylko ten stuk, ten stukot w głowie…”

Przeżyć jeden taki dzień ( gdybyś mógł. ), pierwszy z brzegu dzień, z naszego życiorysu. Dotknąć to, co nazywamy lękiem, uszczknąć bólu kawałek, szczypty paranoi zasmakować.

Spojrzeć na świat przerażonymi oczami, i codzienność nieumiejętnie próbować zebrać w kształt całości.

Przecież Jutro zaplanować – absurdem byłoby.

Szaleństwem minuta szczęśliwa. Szaleństwem szczęście – lękiem bowiem, przed minutą kolejną.

" i cień od dłoni, i woń konwalii dziką;

ławkę przy murze, a mur przy sadzie "

rzeki metafizyczne.

„ Istnieją rzeki metafizyczne, ona pływa w nich niby jaskółka w powietrzu, wirując w zapamiętaniu dookoła dzwonnicy, opadając tylko po to, żeby jeszcze wyżej wystrzelić w górę. Ja opisuję, określam i pożądam tych rzek – ona w nich pływa. Ja ich szukam, znajduję, oglądam z mostu – ona w nich pływa. I podobnie jak jaskółka, nie wie o tym nic. Nie musi – tak jak ja – wiedzieć, że może żyć w nieładzie, bo nie powstrzymuje jej świadomość żadnego porządku. Ten nieład jest jej tajemniczym ładem, cyganerią ciała i duszy, która otwiera przed nią na oścież drzwi. Jej życie jest nieporządkiem tylko dla mnie, pogrzebanego w przesądach, którymi gardzę i które szanuję równocześnie. Ja, nieodwracalnie skazany, aby zostać rozgrzeszonym przez Magę, która sądzi mnie, nie wiedząc. ”

Cortazar
‘Gra w klasy’

jesienność znienacka.

Pierwszy kasztan tej jesieni. Idę z muzyką. Śpiewam sobie. Uśmiechając się w niebo podrzucam beztrosko kasztana. I liście, i trampki. Stłumiony do nie-czucia chaos.

I można by tak iść i patrzeć w jesienne słońce, i cieszyć się, że znów nadeszła ta piękna pora roku.

Zatopiłam się wczorajszością we własnych zapisakach sprzed roku… roztopić się można we wspomnieniach. Gdy noc odpowiednia do włóczenia się po mrocznym mieście, gdy noc ciepła i przyjemna. Gdy coś niespokojnie skręca w środku, gdy trzeba to wychodzić i wypisać.

Zatopiłam się, zaczytałam więc…
W samotnej jesieni z zeszłego roku. Pełnej niezależności jesieni. Pełnej smutków, depresyjności, alkoholu i listów. Pełnej piękna, pracy własnej i wariactw.
Ale niezależnej zupełnie.

Wspominam te długie wieczorne spacery, opustoszałym, powolnym już miastem W. Spotkania nieliczne z J., pogaduchy barbakanowe, wymiana tęsknot, pragnień, myśli… Tęskność niewiadoma człowieka ogarnia. Myślę, że to tęskność do niezależności stamtąd.

Znów rok do przodu, kolejny rok doświadczeń…
Doświadczeń różnych, na pewno mocno mocno rozwojowych, na pewno trudnych, choć i masa przyjemności przecież…

Dziwaczny czas, wiele zmian, mnóstwo zmian od tamtego momentu. Cała masa inności i różniastości najdziwniejszych nastała po tamtej jesieni. Pięknych i trudnych. ( bo przecież nic, co piękne nie może być łatwe, prawda..? )

Taka jesienność słodka się wdziera. Chyba naprawdę lubię tę porę roku.. Corocznie to bardzo ważny czas i bardzo własny. Słodka słoneczna jesień o złocistych barwach.

Oby długa ta jesień była.

23 IX 2009

Nie umiem przestać wierzyć we własne baśnie…

...The Sun Machine Is Coming Down...

‘ …siedzimy we własnych oknach,
we własnych balkonach
i patrzymy sobie w oczy.
papieros z zapomnienia się tli... ‘

***

A zaczęło się od spotkania z A. i C., które to spotkanie było przerwaniem trwającego tygodniami letargu i jakiejś kosmicznej otchłani rozdwojonej.
Można by rzec, że jest lepiej.
Wcale nie jest – pozory mylą.
Ale można by.

W końcu to pierwsze ‘normalne’ dni od ponad miesiąca.
Uśmiechnięte iskierki w oczach.
Przyjemne spotkanie.
Cudowny czas.
Morze herbaty w czajniczku i rower słonecznikowy i stół pod sufitem.
I dwa księżyce.
Pobudka winogronna i whisky na śniadanie.
Nieśpieszność miasta niedzielnego i spokój w krokach mieszkańców.
Smak słodkości w ustach.
I dotyk ciemności.
I piękność dnia owocuje kilkudniowym uśmiechem.
Udało się być. Choć te chwil kilka, choć skrawki rzeczywistości.
Udaje się być pozytywnie i po prostu ‘normalnie’, jak zawsze.
Z błyskiem w oku i radością w serduchu.

„ JAK ZAWSZE RZECZY
POCHODZĄCE Z JAKICHŚ
NIE DO POGARDZENIA WYMIARÓW
ZBIEGAŁY SIĘ RAZEM,
GROTESKOWY KOLAŻ,
KTÓRY NALEŻAŁO DOPASOWAĆ DO WÓDKI
I DO KATEGORII KANTA,
TYCH ODCZYNNIKÓW PRZECIW
WSZYSTKIM ZBYT BRUTALNYM
ZAKRZEPNIĘCIOM RZECZYWISTOŚCI.”

Cortazar, ‘Gra w klasy’

***

Karmelowa Pani gdzieś pomiędzy własnymi bojami z rzeczywistością jest tak mocno blisko i szczerze, jak można tylko wymarzyć. Stając się istotnym punktem zaczepienia i oparcia mojej rzeczywistości.

B. gdzieś tam uśmiecha się ciepło do ptaków wodnych, do majestatu gór.

Latająca w obłokach C. zostawiła nas tutaj na pastwę polskości i wyjechała szkolić się w ciepłościach słonecznego kraju, mojego nie-ulubionego nota bene ;)

Mg. siedzi teraz w samolocie. Za parę chwil pewnie tu dotrze. Kochana Mg., dziękuję tak bardzo bardzo - rozumiesz.

Mała Czarodziejka porządkuje zakochane kąty i odnajduje stosy herbat i domowych win,
czas urządzić mały sabat na zakończenie lata…

- zatem jest dobrze.. a co.

***

[[ Czarodziejko? Pamiętasz śmierć na śniegu, pamiętasz chłopców o niebieskich oczach, pamiętasz anioły i czarownice…? Odłożyłam to na lata do szuflady. Z lęku, ze strachu…? Może. Ale wiesz, to się dzieje.. to się teraz dzieje. Taka jest słodka codzienność. Jest poezja, są przyziemne kotlety, jest kawa i śpiewanie, że ‘dzicy bogowie nad nami…’. Rzeczywistość jest względna. (Nasza największa słuszność.) Ale jest rzeczywistością stamtąd. Ty wiesz…

Może lęku nie jest mniej, może paranoi troszkę więcej, ale przecież żyje się tak, jak wtedy pisałyśmy. Pisałyśmy… ]]

***

Wraca chwilami silnie pewien czas sprzed miesiąca. wraca do mnie i uśmiecham się wtedy ciepło.
Miesiąc temu przez moment, przez parę chwil w ciągu paru dni poczułam to, o czym zawsze marzyłam. Poczułam, usłyszałam , dotknęłam. To, czego tak bardzo pragnęłam. Taka pojedyncza chwila szczęścia. Bardzo krótka, drobna, nieomal niezauważalna. Uczucie, że to (pragnienie) jest możliwe, jest realne, jest do dotknięcia. Uczucie, wraz z którym przychodzi czysta jasna pewność wielu spraw z życia. Wyprostowanie wyobrażeń. I piękno, piękno samo w sobie czyste i szlachetne, choć tak mocno przypruszone niemożliwościami codzienności.

To niesamowite, jak bardzo marzenia się spełniają i jak niewiele mają z naszymi wyobrażeniami o ich spełnianiu. Kwestia jedynie formy – nieuleczalnie niezmiennie chorej. Nie ma banalnego standardu scenariusza. Nigdy.

Ale niech się dzieje.

***

pisałam dziś do Karmelowej, że słońce jesienne już powoli, ale to ładnie. że marzy mi się szwędanie po jesiennym mieście, tak jak zeszłorocznym miastem W. marzą się herbatki rozgrzewające, szuranie liśćmi i długie spacerowe wieczory.
chyba czekam na jesień.

***

zdecydowanie utwór na dziś...

wspomnienie.

13 IX 2009, Ł.

Niebo pełne gwiazd. Kasjopea, wielki wóz, mleczna droga.
Środek ciemnego lasu, żadnego sąsiada w promieniu kilku kilometrów.
Piękny stary dom, skrzypiące podlogi i ogromne kolorzaste pająki.
Wspólne posiłki i wieczorne wina.
Kobiety tańczące nago przy ognisku.

Za dnia – ‘male bullerbyn”, że zacytuję ew.
Dzieci biegające po domu, chowające się po krzakach, budujące szałasy, przynoszące drzewo z lasu, łapiące do specjalnych siatek padalce i żuki, nieustanne gry w piłkę, w chowanego, babki w piaskownicy i słuchanie bajek-grajek…
Istne ‘bulleryn’.

I wszystkie te kobiety, które za dnia widnieją jedynie jakos cudowne, dość alternatywne matki,
nocą pokazują swe oblicza mądrych prawdziwych pięknych kobiet, typowe czarownice.
Tańczące nocą nago przy ognisku, z lampką wina w dłoni, patrzące w gwiazdy i dyskutujące między sobą.
Pełne swobody i naturalności.

Uczestnicząc w czymś takim, człowiek jest w stanie zrozumieć, jak ważne są dla kobiet kobiety.

[[ I tylko we mnie nieodparte wrażenie, że gdybyśmy nie rozpadły się, Kochane Czarodziejki, te parę lat temu tak mocno, kiedyś potrafiłybyśmy tworzyć tak piękny Krąg Kobiet.

Choć z drugiej strony – gdzieś w środku czuję i wierzę, że za parę długich lat, pozostawimy swych mężów, kochanków, chłopaków i narzeczonych w domu i spotkamy się same, być może z dziećmi i uda nam się powrócić do tego, co nas połączyło.

Oby. ]]

''Chcę bawić się z tobą w chowanego i pożyczać ci moje ubrania i mówić ci że podobają mi się twoje buty i siedzieć na schodach kiedy się kąpiesz i masować ci kark i całować ci stopy i trzymać się z tobą za ręce i wychodzić na kolacje i pozwalać ci jeść ze swojego talerza i spotykać się z tobą w knajpce U Rudy'ego i rozmawiać jak minął ci dzień i przepisywać na maszynie twoje listy i przenosić twoje pudełka i śmiać się z twoich obsesji i dawać ci taśmy których nie będziesz słuchać i oglądać dobre filmy i oglądać złe filmy i narzekać na programy radiowe i robić ci zdjęcia kiedy śpisz i przynosić ci do łóżka kawę z bajglami i ciasteczkami i chodzić do Florenta i pić kawę o północy i pozwalać ci kraść moje papierosy i nie znajdować zapałek i opowiadać ci o programach w telewizji które widziałam poprzedniej nocy i brać cię do okulisty i nie śmiać się z twoich dowcipów i pragnąć cię rano ale nie budzić cię jeszcze i całować twoje plecy i gładzić twoją skórę i mówić ci jak bardzo kocham twoje włosy twoje oczy twoje usta twoją szyję twoje piersi i siedzieć na schodach paląc papierosy aż twoi sąsiedzi wrócą do domu i siedzieć na schodach paląc papierosy aż ty wrócisz do domu i smucić się kiedy wracasz późno i dziwić się kiedy wracasz wcześnie i dawać ci słoneczniki i chodzić na twoje imprezy i tańczyć do upadłego i przepraszać kiedy robię źle i cieszyć się kiedy mi wybaczasz i oglądać twoje zdjęcia i żałować że nie znałam cię wcześniej i słuchać jak mówisz mi do ucha i czuć twoją skórę na mojej i bać się kiedy się złościsz i jedno twoje oko robi się czerwone a drugie niebieskie i włosy spływają na lewą stronę a twarz jest tak orientalna i mówić ci jaka jesteś wspaniała i obejmować cię kiedy jesteś smutna i przytulać cię kiedy tego nie chcesz i skamleć kiedy mam na ciebie ochotę i skamleć kiedy jej nie mam i lizać twoje piersi i okrywać cię w nocy i marznąć kiedy zabierasz cały koc i umierać z gorąca kiedy go nie zabierasz i czuć ciepło kiedy się uśmiechasz i rozpuszczać się z gorąca kiedy się śmiejesz i nie rozumieć dlaczego myślisz że cię odrzucam jeśli cię nie odrzucam oburzać się jak możesz myśleć że cię odrzucam i zastanawiać się kim naprawdę jesteś ale i tak cię akceptować i opowiadać ci o leśnym duszku który przepłynął przez ocean ponieważ cię kochał i pisać dla ciebie wiersze i zastanawiać się dlaczego mi nie wierzysz i kochać cię tak bardzo że nie można tego wyrazić słowami i kupić ci kotka o którego będę zazdrosna ponieważ poświęcasz mu więcej uwagi niż mi i zatrzymywać cię w łóżku kiedy musisz już iść i płakać jak dziecko kiedy już pójdziesz i wyrzucić fifki do marihuany i kupować ci prezenty których nie lubisz i zabierać je z powrotem i prosić cię o rękę chociaż i tak znowu powiesz nie bo chociaż myślisz że nie mówię tego na poważnie to zawsze mówię to na poważnie i chodzić po mieście myśląc jakie jest puste bez ciebie i chcieć tego samego czego ty chcesz i myśleć że przestaję być sobą ale wiedzieć że przy tobie nic mi nie grozi i opowiadać ci o tym co we mnie najgorsze próbować ci dawać to co we mnie najlepsze ponieważ nie zasługujesz na nic gorszego i odpowiadać na twoje pytania kiedy wolałabym tego nie robić i mówić ci prawdę kiedy akurat tego nie chcę i próbować być szczerą bo wiem że ty tak wolisz i myśleć że wszystko już skończone ale pozostawać jeszcze tylko przez dziesięć minut zanim wyrzucisz mnie ze swojego życia i zapominać kim jestem i próbować zbliżyć się do ciebie bo poznawanie ciebie jest wspaniałe i warte wysiłku i mówić do ciebie fatalnie po niemiecku i jeszcze gorzej po hebrajsku i kochać się z tobą o trzeciej nad ranem i jakoś jakoś jakoś przekazać ci część nieprzepartej niegasnącej przygniatającej bezwarunkowej przytłaczającej wzbogacającej rozwijającej nieprzemijającej nieskończonej miłości do ciebie.''


Sarah Kane

confusao.

z tym słowem dziś się obudziłam.

to słowo weszło dziś we mnie, niczym kolec.

i tkwi, i wydostać się nie chce.

cały, calutki dzień,

przez głowę,

jak echo...

i słyszę tylko

powtarzane szeptem

gdzieś w środku...

confusao.

confusao.

confusao.

" Za bardzo się boję działać i szukam czegoś w stylu magicznego rozwiązania, które jest nierealistyczne. "

( 'Vicky Cristina Barcelona' )

' ...i cień od dłoni, i woń konwalii dziką... '

i tak ładnie jest, tak ładnie...

wczoraj pierwszy dzień od miesiąca, dzień leniuchowania.

nic nie trzeba, nigdzie się nie jedzie, można po prostu pobyć.

pozytywnie.

nakręcona jestem okropnie,

udało mi się wejść w ludzi na nowo,

uczę się mówić,

rozmawiać, o sobie także.

a zatem ludzie.

i włóczę się znów, z miejsca w miejsce,

byle tylko kogoś spotkać, zobaczyć,

zamienić parę zdań i znów

... rozjechać się każdy w swoją stronę.

i tak się krąży z plecakiem,

polska mała, na szczęście,

swobodnie można kursować,

ktoś obliczył, że w ciągu tygodnia udało się zrobić dwa tysiące kilometrów...

całkiem ładnie ;)

bo lublin, kazimierz, bo wawa, trochę morza,

bo łódka i woodstock...

i teraz znów, i czas wypełniony już do końca wakacji

radością spotkań.

i czekam od tygodni na zawadę,

na ten dom cudny, na ew i m.

na spacery i lasy, dzieciaki i jagody.

na pieczenie ciast, ogniska i gwiazdy.

i radość dziś taka we mnie, bardzo energetyczna radość,

nie mieszcząca się właściwie.

że dzieje się nic, a tak wiele.

że z ludźmi znów mi dobrze,

że spotkam za chwilę p. i mam nadzieję wypić znów piwnego drinka z pomarańczą;

że będę mogła zrobić dawno nie widzianej j. herbatkę obiecaną,

i śmiać się będziemy, jak we śnie, w niebogłosy;

że zapach ogniska znów wypełni nozdrza, a jego ciepło rozpełznie się po ciele;

że będę słuchać gitary i fletów i bębnów

i naprawdę cieszyć się, że jestem.

zapomnieć na chwilę o trudnościach codziennych i roztopić się w tu i teraz,

chcę bardzo.

i stopem ostatnio, takich cudnych ludzi spotykam,

tak dobrze się jeździ, jak dawno nie było..

i, wiecie, spotkaliśmy pięknego człowieka,

wracając z kostrzyna... holender, w polsce pomieszkuje..

taki rainbowowiec, rainbowowiec całym sobą,

( choć wątpię, czy o rainbow kiedykolwiek słyszał.. )

cholernie wrażliwy, szczery, uśmiechnięty. pozytyw totalny.

przegadaliśmy całą drogę, szybka kawa w międzyczasie,

wymiana kontaktów, pożegnalne przytulenie..

i wszyscy byliśmy zdziwieni, i wszyscy szczęśliwi,

że naprawdę po ziemi cudni ludzie chodzą...

i takie to właśnie radostki.

że mogę w lu do 'ogrodu' na poranną herbatę wyjść,

że mogę z p. godziny przegadać,

gdy tylko przecież wyszłyśmy na papierosa;

że udaje się w kazimierzu pięknie czas spędzić,

jednocześnie mogąc trochę zarobić;

że dotknąć stopą ogromu morza,

i rysować palcem po mokrym piasku,

gdy słońce się chowa,

zadzwonić i szum fal pokazać telefonem,

ten cudny dźwięk wolności...

że woodstock pozytywnie mnie zaskoczył po latach

i że w takim właśnie miejscu spotykam choćby B.,

z którym udało się jedynie parę krótkich chwil spędzić.

takie codzienne ładne drobnostki,

takie moje małe poukładania,

takie drobne sygnały

i wiara w nadchodzący czas..

i budzę się, tak jak dziś,

przepełniona do cna uśmiechem,

a nocą, gwiazdy już spadają,

i księżyc, cudny taki, że

' za wstążkę by go tak ściągnąć '...

i pójdę zaraz do sklepu,

i przy dobrej herbacie zaczytam się znów

w 'wysokich obcasach',

oj, dobrze mieć wolny dzień...

i tyle uśmiechu :)