po swojemu i z uśmiechem :)

basta, jak cudnie...!

piję gorące słodkie kakao

w swoim nowym pokoju

o czerwono-szaro-białym wystroju

'nantes' sączy się z głośników

i nie pozostaje nic innego,

jak tylko uśmiechnąć się do życia...

żyję. o tak, żyję...

po miesiącach stagnacji ruszyłam dzielnie do przodu

pełna energii, sił, wiary i pewności siebie.

tak niewiele trzeba było, żeby siebie odbudować,

żeby znów się śmiać, znów być z ludźmi, znów mieć swój kawałek podłogi, znów być sobą.

cudne odrodzenie.

dzieje się to, czego tak bardzo potrzebowałam,

i tak mi z tym szczęśliwie.

siedzę we własnym cudnym pokoju,

mieszkam z normalnymi, lecz pozytywnie zakręconymi ludźmi,

jutro pójdę do pracy,

a międzyczas przepełniony spotkaniami, rozmowami i spokojem, imprezami, tańcem i szaleństwem...

jak dobrze, jak to dobrze..

mogę teraz spokojnie usiąść, uśmiechnąć się do siebie i powiedzieć sobie

" o tak, dumna jestem z siebie. dzielnie ogarnęłam i szybko osiągnęłam to, czego potrzebowałam. "

dobrze mi ze sobą, ze swoim życiem.

w końcu. znów. i oby tak pozostało.

oby znów mi się nie znudziło, obym znów nie wpadła w wir nieswoistości,

obym nadal umiała trzymać się siebie.

pełna poweru, energii, wiary w siebie i świat, w życie i ludzi

mogę chodzić jesiennymi ulicami

potrącając czubkami butów uschnięte kolorzaste liście,

i uśmiechać się.

mogę przez autobusową szybę pisać scenariusze samej siebie,

i uśmiechać się.

mogę chodzić nocnym miastem i cieszyć się z kolejnego dobrego dnia.

ah, jak to wszystko się spełnia,

gdy tylko człowiek naprawdę chce...

wciąż do przodu, coraz dalej... :)