Pa.

Stoi na dworcu, stabilnie, On. I pies, tak.
Jeszcze szuka twarzy znajomej w zatłoczeniu autobusu.

Może to już, może ostatni raz.

Siedzi spokojnie i zwierz na krótkiej smyczy. Smutno też patrzy.

Znajda, ot. I jemu zachciało się bodhisattwy po własnym piekle.

Ona zaciska wargi, w gorączce kupuje bilet.

Przyciska dłoń do szyby.

On unosi rękę, w geście pożegnania, jak przystało na miłość.

Może jakaś łza zamoczyła jesienny chodnik.

To pa. Pa.