zabawa w dorosłość

bezradnie rozkładając ręce.
patrzę na swoje życie.
dorosłość?
nie, o nie.
taka się czuję niedorosła.
a tu trzeba,
decyzje,
czego ja właściwie chcę.
i żeby na chleb i owoce.
taka mała jeszcze,
a tu trzeba życie w swoje ręce.
wybory, decyzje. ale to jest jakoś mało.
z tym sobie człowiek może poradzić.
gdy błędy - tylko ja ponoszę konsekwencje...
a przecież, masa jest spraw,
takich nie tylko o mnie.
takich o tobie, i tobie,
i jeszcze ty i dopiero o mnie.
a przecież o tych sprawach też trzeba.
dorosłość.

bo tyle dziecięcej niezaradności życiowej.
a przecież już mama nie powie,
w którą stronę iść.
a przecież tata już nie będzie gotował obiadu.
i bawiąc się w dorosłość
malujemy rzęsy i palimy papierosy.
a przecież to zupełnie nie tak.

i mogłabym tak trwać w tej niedorosłości,
i tylko siedząc i patrząc na swoje życie.
i czekając, aż coś się zadzieje,
coś takiego, co sprawi, że będę już duża.
bo taki strach postawić wszystko na jedną kartę.
i zacząć żyć.
jak człowiek.
prawdziwie.

i z całej tej masy możliwości,
które funduję sobie na co dzień,
wybrać coś dla siebie.
coś swojego i za tym pójść.
i zdecydować się,
czego ja właściwie chcę i oczekuję.
i obrać konkretny kierunek
i iść.
a nie zatrzymywać się, przystawać.
i zastanawiać tygodniami,
czy tędy to aby na pewno słusznie.

i żeby cała ta masa niemożliwości codziennych
stała się jakimiś optymalnymi możliwościami.

marzy mi się jasne i czytelne,
a jednocześnie szczere.
bycie.
siebie. sobą.
dom, relacje, życie.
jakoś to wszystko poukładać. ogarnąć.
zdecydować się.

" Bądźcie pozdrowieni, Nadwrażliwi
za wasz lęk przed absurdem istnienia
(...)
za niezaradność w rzeczach zwykłych i umiejętność obcowania z niezwykłością
za realizm transcendentalny i brak realizmu życiowego,
za nieprzystosowanie do tego co jest a
przystosowanie do tego co być powinno
(...) "

Kazimierz Dąbrowski