księżyc, co by go wstążką ściągać...

dziś księżyc taki czarownicowy, taki, co by go można za wstążkę ściągnąć... - kochana C. pisała. marzy się mój dawny parapet i gwiazdy nad głową, z kawą w dłoni i papierosem w drugiej. z niepewnością istnienia każdego kolejnego dnia, lecz z pewnością obecności czarodziejskości dookoła... przypominają się tamte listy, bo przecież na tymże parapecie... listy, w których mnóstwo bólu, cmentarzy, śmierci na śniegu, dużo radości także, latania na miotłach, szklanych podłóg; litry kaw, tysiące czekolad i lampek wina... pozostały z tego jedynie ślady na papierze i niezaleczone jeszcze niektóre rany w sercu... jak to dziwnie było -mieć 16 lat...
a teraz marzymy z C. o wspólnym spacerze starówkowymi uliczkami, wśród nielicznych nocnych marków, o grzanym winie z pomarańcza, o pogaduchach do rana i tylko tak, żeby przytulić się... i tak chciałoby się porozmawiać, jak człowiek z człowiekiem. bo od rzeczy to już się ust nie chce nawet otwierać... chciałoby się pomówić, i tylko nie ma z kim... taki wieczór na pójście spać lub ewentualne rozklejenie się, by dobrze było. choć przecież jest dobrze, wszystko dobrze... szaleństwa ciut się jedynie marzy... tańczenie jak dawniej do Tracy Chapman, śpiewanie Beatlesów na przystankach, skakanie po kałużach, huśtawki nocne w pustym parku...
i melanże nocne, południowe czytadła i pisadła, wieczorne seanse filmowe...