wspomnienie.

13 IX 2009, Ł.

Niebo pełne gwiazd. Kasjopea, wielki wóz, mleczna droga.
Środek ciemnego lasu, żadnego sąsiada w promieniu kilku kilometrów.
Piękny stary dom, skrzypiące podlogi i ogromne kolorzaste pająki.
Wspólne posiłki i wieczorne wina.
Kobiety tańczące nago przy ognisku.

Za dnia – ‘male bullerbyn”, że zacytuję ew.
Dzieci biegające po domu, chowające się po krzakach, budujące szałasy, przynoszące drzewo z lasu, łapiące do specjalnych siatek padalce i żuki, nieustanne gry w piłkę, w chowanego, babki w piaskownicy i słuchanie bajek-grajek…
Istne ‘bulleryn’.

I wszystkie te kobiety, które za dnia widnieją jedynie jakos cudowne, dość alternatywne matki,
nocą pokazują swe oblicza mądrych prawdziwych pięknych kobiet, typowe czarownice.
Tańczące nocą nago przy ognisku, z lampką wina w dłoni, patrzące w gwiazdy i dyskutujące między sobą.
Pełne swobody i naturalności.

Uczestnicząc w czymś takim, człowiek jest w stanie zrozumieć, jak ważne są dla kobiet kobiety.

[[ I tylko we mnie nieodparte wrażenie, że gdybyśmy nie rozpadły się, Kochane Czarodziejki, te parę lat temu tak mocno, kiedyś potrafiłybyśmy tworzyć tak piękny Krąg Kobiet.

Choć z drugiej strony – gdzieś w środku czuję i wierzę, że za parę długich lat, pozostawimy swych mężów, kochanków, chłopaków i narzeczonych w domu i spotkamy się same, być może z dziećmi i uda nam się powrócić do tego, co nas połączyło.

Oby. ]]