stopy

wiosna, krople zsuwają się z rynien 
wprost do beczki, deszczówka cenna

myję ciało, patrzę w lustro

masz rację - wzrastam; rumieńce zdrowe

i krew czystsza, oddech świeży

w kominku ogień dogasa, cisza snuje się po kątach

olibanum oczyszcza poranek, napar już gotowy

dosypię i sól, niech wspomoże

ach, drzemiesz jeszcze

śnij więc, ja obmyję ci stopy

zanurzam delikatnie w gorących ziołach 

masuję nagietkiem skórę, obmywam ból mantrą

ocieram łzę

całuję twe stopy, a ty otwierasz oczy 

chore, spuchnięte

i uśmiechasz się, beztrosko

wolny

naga pełnia w chmurach, dziurawe niebo, ostatnie promienie oddają celny strzał 
ach, cuda 
śnij lekko moje cenne ludzkie ciało

Błoto
Koniowi grzęźnie kopyto
Kot wpół gardzieli mysz zadusił
Dumny morderca wdzięczności

Jakże cię życie nie znam

Nawet ciało się dziwi, humorzaste

Skąd tyle zdrowia

Zagraj mi elfie
Dotknij mych pleców zgarbionych, mięśnie znużone
Zmarznięte stopy; zanurz dłoń
W przestrzeni stęsknionych piersi
Zagraj na flecie

A tymczasem
Ogień gra, iskierki dźwięków
Ciepło budzi zmysły, ciało błogo się kołysze
Odchodzi w sen czujność

Wino czerwieni usta
A chciałoby się przecież
Pocałunkami lśnić

deszcz cichutko kapie
koń zarży na powitanie dnia
pająk ubiera dom 
w sieć łańcucha pokarmowego 

mrugasz do mnie okiem przestrzeni

tu jest miłość
tu się nie stawia warunków

nietoperz dla jasności
zawisa ci nad głową

Lekkością kroków oddalasz się
Ruszam przed siebie
Herbaciarnia, zielarnia, zimne piwo w ogrodzie
Spacer po obcym świecie
Bezmiar hałasu odbija się echem w umyśle
Jak mięso zabija bezdusznie spokój przedsionków

Oddając się pełnią
Rozbudziłam jej uśpione przypuszczenie
Doczesność nie jest dla Ciebie wystarczająca
Próbujesz dopaść wzór perfekcji

Rysujesz obraz, stawiasz pomniki...

Pokochaj, co jest
Zapomnij o martwym
Monumencie wyobrażeń

Niwa

Puste łóżko i miś to dziś już zbyt mało

Marzysz wrócić do chwili

Gdy dom pełen był krzyków dzieci, zakochanych oczu

Drobnych gestów miłości bez żalu

Robisz mi zdjęcie
Ta pustka oczu.. przeszył mnie Twój lęk

Już wiem, dziś się wydarzy...
Bądźmy uważni.

Przy oknie unosisz świece

Twą postać jak lustro odbija 

Noc

Już wiem, dziś będziemy za Tobą biec

...

Wśród pomieszania 

niepozornie otwierasz się na przestrzeń

Oddech z poziomu serca

Piękna słodka Niwa zatrzymała Cię szeptem
Wyciągnęła swą spiczastą dłoń ratując życie


Klękam
Przepraszając niebo za ludzką ułomność

I ta niezbita pewność znów
Jedynie drobny strumień świadomości, to drobne połączenie
Nie przestanę się modlić, póki nie ocalejesz...

Twoje oczy.. ta szczypta zaintrygowania, morze smutku, szczęściem dostrzegam i radość,
choć zrezygnowaną, spętaną
Gdy witasz mnie chłodno posyłając miłość
Chcę Cię przytulić,
jesteś taka niedostępna.

Gdyby tak móc spojrzeć Ci w oczy, wyjawić delikatnością
" Jestem tu, by Wam pomóc..
Choć krew się poleje..
To tu jest Prawda.. "

Życie intymne nieposzlakowane

Rozchylasz uda
Wbijając mnie w najwyższą przestrzeń
Piwo chłodzi zwilgotniałe do znudzenia wargi

Troje nas do (nie)szczęścia

W tym świecie brak miejsca na oddech bogów

Sen
Skrzyżowane dłonie
Półmartwe powieki
Krótkie błogie A

Mówię w milczeniu
Bóstwo niepokorne

jesteś tym, który mnie oczyści

kiedyś rzekła mi Przestrzeń

i tak dzień za dniem

łza katharsis spływa
radosna

jesteś tym, który mnie przeprowadzi przez śmierć

kiedyś sen mi zanucił 

i tak dzień za dniem

podskórnie się manifestuje

wypełzając

jesteś tym, o którego masz zadbać

przykazała Obecność

i tak dzień za dniem

w milczeniu

buduję niemożliwe

zapachniało o poranku
na widok piór
skrzydlatych dźwięków

poetą, 
muzykiem
i tobą

śle mi przestrzeń
zwiewny promień obecności

zmruż oczy

rozpościerasz skrzydła

czas wstrzymać głos
czas odetchnąć

zaufaniem budując przestrzeń
zrywasz korzeń
wznosisz ku słońcu owoc

umysł się budzi

żeliwo mięsiste w ogniu
skacze płomień, syczą mokre drwa

pokrzywa
prażone jarzyny
czosnek niedźwiedzi

spacer w otchłań nocy

pies się plącze
wspominasz wiejskie ubóstwo
powraca dobry sen

stukot pająka
gotowość do życia

sowa pohukuje

trójca bieli gołębiej
om ah hum

nabrzmiała pod stopami
żółć mniszka

bażanci krzyk

"cicho tam!"
- ujarzmiasz naturę od niechcenia
rozweselony

całując ziemię
stopy dakini

dzika kobieta
z pękatą piersią
budzi się 

słone wargi
porzuconej rozkoszy
rosą leczony krzyk

wznieciła i boga

reszty
nie trzeba

ty psi włóczęgo
wspólniku

podążasz 
ni drgnąwszy

zawyjesz
w księżycową jasną noc

Boleść samsary
Wycie psa
Miłość matki
Rys twarzy
Ojca
Przestrzeni nieuchronnej
Pomiędzy
Współistniejemy

Sznur 
Skowronki niezmordowane